Во тој момент сонував сон кој ме исплаши и ме охрабри. Беше ноќ на некое непознато место, а јас се движев бавно и мачно против силниот ветер. Густа магла беше надвиснала насекаде. Рацете сум ги обвиткал околу мала светлина која се закануваше да се изгаси во секој момент.

Сè зависеше од тоа дали јас ќе ја одржам оваа мала светлина жива. Одеднаш имав чувство дека нешто доаѓа зад мене. Се свртев и видов огромна црна фигура која ме следи. Но, во истиот момент бев свесен дека и покрај ужасот, морам да ја одржам мојата мала светлина да гори низ ноќта и ветерот, без оглед на сите опасности.

Кога се разбудив, веднаш сфатив дека фигурата е „призрак на Брокен“, мојата сопствена сенка врз вртложните магли, создадена од малата светлина што ја носев. Исто така, знаев дека оваа мала светлина е мојата свесност, единствената светлина што ја имам. Моето разбирање е единственото и најголемото богатство што го поседувам. Иако бесконечно мало и кревко во споредба со силите на темнината, тоа сепак е светлина, мојата единствена светлина. Овој сон беше големо просветлување за мене. Сега знаев дека Број 1 е носител на светлината, а дека Број 2 го следи како сенка (во автобиографската книга, Јунг говори за Број 1 како негов свесен дел, а за Број 2 како негов несвесен дел).

Мојата задача беше да ја заштитам светлината и да не се осврнувам назад кон vita peracta*; ова очигледно беше забрането царство на светлина од различен вид. Морам да одам напред против бурата, која се обидуваше да ме врати во неизмерната темнина на светот каде што човек не е свесен за ништо освен за површините на нештата во позадина. Во улогата на Број 1, морав да одам напред - во учење, заработка, одговорности, заплеткувања, збунетости, грешки, покорности, порази. Бурата што ме туркаше беше времето, непрестајно течејќи во минатото, кое исто толку непрестајно нè прогонува. Врши моќно вшмукување кое алчно влече сè што живее во себе; можеме да избегаме од него, за некое време, само со туркање нанапред.

Минатото е ужасно реално и присутно и ги фаќа сите што не можат да си ја спасат кожата со задоволителен одговор. Мојот поглед на светот се заврте за уште деведесет степени; јасно препознав дека мојот пат неповратно води кон надвор, во ограничувањата и темнината на тридимензионалноста. Ми се чинеше дека Адам морал некогаш да го напушти Рајот на овој начин; Еден станал привид за него, а светлината била местото каде што каменестото поле морало да се изора со потта на неговото чело. 


* „Vita peracta“ е латинска фраза што се преведува како „ проживеан или завршен живот“. Означува целина од постоењето на една личност, од раѓањето до смртта, или одредена фаза од животот што се смета за завршена. Имплицира чувство на остварување и реализација на сопствената цел и може да се користи метафорички за да се однесува на временски период што е темелно доживеан.


~Карл Јунг, Спомени, Соништа и Рефлексии, Студентски години.